Posted by mom_jenita on January 17, 2010 at 4:58am
สถานการณ์เริ่มคลี่คลาย(ยังกะ สึนามิ)
หลังจากนั้น แม่เลิกทำตัวเป็นเจ๊ดันอีกต่อไป คิดว่า ให้ธรรมชาติจัดการตัวมันเอง และด้วยอะไรหลายๆอย่างก็ตามมา พอชินมากขึ้น เจ้าขาก็เริ่มพูดภาษาอังกฤษกับป้าๆละแวกบ้านมากขึ้น แม้ว่าจะไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก ด้วยเวลาไม่ค่อยตรงกัน แต่มันก็ทำให้เราพอมีทางฝึกกันต่อ เราพยายามหาช่องทางที่จะคุยกับชาวต่างชาติ เพื่อฝึกตัวเองและลูก และมีโอกาสคุยกับครูต่างชาติทาง msn ที่เคยสอนภาษาอังกฤษเรา ซึ่งตอนที่เรียนครูน่ารักมาก พยายามพูดคุย ให้ความเป็นกันเอง แต่ตอนที่เรียนกับครูนั้น ความพยายามในการจะสื่อสารภาษาอังกฤษมันยังน้อยกว่าตอนนี้มาก พอตอนนี้อยากจะคุยกับครู ครูก็ดันไปอยู่ประเทศอื่นแล้ว เสียดายจริงๆ และได้ส่งคลิปเจ้าขาไปให้ครูดู ครูจบด้านการสอนภาษาอังกฤษโดยตรง ครูชมว่าทำถูกต้องแล้ว และเราได้ปรึกษาเรื่องการออกเสียงและสำเนียงที่เรากังวลว่า ตัวเราเอง ทำให้ลูกมีปัญหา ครูก็ได้ให้ข้อแนะนำว่า ทำต่อไปเรื่อยๆ การออกเสียง และสำเนียงจะพัฒนาตามวัย และที่ดูเจ้าขา ก็ โอเค ในวัยของเค้า ทำให้เรามีกำลังใจมาฝึกต่ออีกมากมาย
และที่ดียิ่งกว่านั้น เราได้เจอกับฝรั่งที่น่ารักคนนึงเดินทาง มาทำธุระที่นี่ และจะอยู่ต่อซักระยะ เค้าชอบเล่นกับเด็ก เจอเจ้าขา เค้าก็มาเล่นด้วย วันแรก เหมือนเดิมไม่ยอมคุย แม่ก็เลิกทำตัวเป็นเจ๊ดันไปแล้ว
พอวันที่ 2 เท่านั้นแหละ ลืมแม่ไปเลย แค่เห็นเจ้าขา พยายามสื่อสารและฝรั่งเข้าใจ ก็รู้สึกดีขึ้นแล้ว และฝรั่งคนนั้นช่วยเราสอนเจ้าขาด้วย น่ารักมาก ความกดดันของเรา มันก็เริ่มลดน้อยลง ตามเวลา ถึงตอนนี้ เราก็ยังไม่รู้ว่าจะเดินต่อทางไหน ก็คงจะไปเรื่อยๆ รึรอให้ลูกผลักเราอีกระลอก ก็เป็นได้ พี่ตุ๊กตา เคยเขียนว่า ถ้าตกลงใจ ที่จะเลือกเส้นทางนี้แล้ว ก็คงต้องเจออะไรอีกมาก ไม่รู้ทางข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่เราก็ดีใจที่ได้หันมองย้อนกลับไปเส้นทางเดิมที่เราเดินมา มันทิ้งร่องรอยอะไรไว้หลายอย่าง แต่อย่างน้อยมันก็มีความมั่นใจ ว่าเดินมาถูกทาง แม้จะหลงทางไปบ้าง หยุดพักเหนื่อยบ้าง และที่สำคัญ เส้นทางนี้มันมีความภาคภูมิใจโรยมาด้วย
จุดเริ่มต้นที่ทำให้เดินมาได้ คงหนีไม่พ้น ต้องขอบคุณคุณบิ๊ก น้องเพ่ย เพ่ย ผู้จุดประกาย และกรุยทางเดินไว้ให้ พี่ตุ๊กตาแรงหนุนที่สุดยอด ที่มาช่วยผลักช่วยดันระหว่างทาง และตบแต่งทางอยู่หลังบ้านให้คุณบิ๊ก สร้างสรรค์สิ่งดีๆในเวปอย่างดีเยี่ยม
ระหว่างทางที่เดิน คงต้องขอบคุณผู้ร่วมเดินทาง ที่เป็นผู้ทั้งผลัก ทั้งดัน ให้กำลังใจ จูงมือ เดิน ลากแขนวิ่ง ปลุกให้ตื่น อะไรอีกมากมาย เราเข้ามาในหมู่บ้าน แบบยังไม่สมัครสมาชิก(แฝงตัวอยู่) จนมาสมัครสมาชิก จนมานับญาติกัน มองย้อนไปนี่มันใกล้ได้ฉลอง 1 ปีแล้วนะเนี่ย
ขอบคุณ พี่อ๊อบ พี่เล็ก(แม่น้องเนย) พี่ตังโอ พี่ก้อย(แม่น้องอีเกิ้ล) พี่อ๋อ คุณพ่อน้องบุ้ง ที่ช่วยตอบคำถามในกระทู้ และเคยให้คำแนะนำดีๆทั้งเรื่องส่วนตัวการฝึกฝนทั้งภาษาและเรื่องอื่นๆ
ขอบคุณพี่รี ที่ช่วยเป็นคุณครู สร้างสรรค์ประโยคสวยๆ ให้ได้คุยกับเจ้าขา แถมยังเคยช่วยดูคลิปที่แอบส่งไปให้ดู และให้กำลังใจและคำแนะนำให้ได้ไปฝึกกันต่อ
ขอบคุณพี่เก๋ ที่มาช่วยตอบคำถาม ให้คำแนะนำดีๆ เคยแนะนำเรื่องคลิป เอาของมาฝากกัน เป็นเพื่อนคุยที่รู้สึกว่าคุยแล้วเหมือนพี่สาว คุยแล้วสบายใจ และดีใจที่ได้เจอกันนะคะ
ขอบคุณดา เพื่อน 2 ภาษาต่างจังหวัด อย่างน้อยก็มีเพื่อน ไม่รู้สึกอิจฉาคนอื่นที่เค้าได้ shopping หนังสือมือสองมากมายกัน ที่สำคัญมาช่วยดันกระทู้ เพราะเราชอบมาตั้งคำถามและไปทำงาน ถ้าไม่มีคนช่วยดัน ก็ไม่มีโอกาสได้มาดู ครูก็คงไม่เห็น ประทับใจ
ขอบคุณพิ่จิ๊ ที่คอยมาตอบคำถามให้เป็นประจำ จะยากแค่ไหน ก็ยังช่วยเต็มที่ แม้ช่วงนี้ห่างหายไป แต่ภาก็ยังคิดถึงและรอลุ้นน้องคนที่ 2 อยู่นะคะ
ขอบคุณพี่แพท ที่ภาจะไม่มีวันลืม เพราะภาจำพี่แพทได้เป็นคนแรกๆ ที่เข้ามาในเวป ตั้งแต่เวป ไม่ค่อยมีคนเลย และก็รู้สึกเสมอว่า พี่แพทมีส่วนทำให้ได้ก่อตั้ง eng club ซึ่งเป็นขุมทรัพย์แห่งความรู้ ที่มีคุณค่าจริงๆ เพราะหากมีแค่หนังสือ ไม่มีเวปนี้ ไม่มี eng club ภาก็มองไม่เห็นทางว่าจะสอนลูกรอดมาถึงทุกวันนี้มั้ย
ขอบคุณน้องหญิง(แม่กาตาร์) พี่แอ้ น้องบี ที่มาเป็นเพื่อนให้ได้ระบาย ได้พูดคุย และคอยให้กำลังใจ ทั้งในฐานะที่เคยเป็นนักศึกษา และเป็นนักศึกษา อยู่ ทำให้รู้สึกว่า การเป็นคุณแม่นักศึกษา โดยเฉพาะกับการสร้างเด็กสองภาษาด้วยแล้ว ไม่ง่าย แต่ก็มีคนเข้าใจ
ขอบคุณ คุณแนท คุณตั๋ม คุณเก๋(mamykae) คุณอ้อย (Rawadee) พี่หญิง คุณป๊อบ คุณก๊อก พี่อ๋อ คุณ kanokwan น้องนุ้ย คุณคิงส์ อื่นๆอีกมากมายที่เอ่ยชื่อไม่หมด ที่เคยมาช่วยตอบคำถามให้ภา
ขอบคุณพี่เม่ย น้องรัตน์ พี่เล็ก(แม่เรอิ เลอา) พี่เล็ก(แม่น้องภูมิ) และทุกๆคนที่ร่วมสร้างสีสันในเวป รวมถึงคนที่เข้ามาถาม เข้ามาตอบกระทู้ ทำให้ได้มีความรู้เพิ่มขึ้นทุกวัน
ช่วงนี้คงขออำลาไปเก็บตัว ซัก 2-3 เดือนงานเสร็จคงได้กลับมา แต่ยังไง คงต้องกลับมาพึ่งพาห้อง eng club เมื่อมีปัญหาเป็นระยะนะคะ
อายเหมือนกันเนอะ พูดไม่ค่อยถูก คิดไม่ค่อยออก เวลาลูกถาม เป็นยังงี้ประจำเลย 🙂
เบื่อกันมั้ยคะ ขอลากิจเอาตัวเองให้รอดก่อน นะคะ อย่าลืมคิดถึงภากับเจ้าขาบ้างนะคะ 🙂 ย้ำบ่อยๆ เดี๋ยวลืมกัน อิอิ